Krzaki nieopodal ławki zaszumiały ostrzegawczo, lecz było już zbyt późno na reakcję; przez cholernego gadułę Mariusz stracił czujność. Najpierw zza zasłony gałęzi wyłoniły się plastikowe grabie, potem papierosowy dym, następnie zaś już cała emanująca niewysłowioną pogardą dla otoczenia postać. Ogrodnik skrzywił ogorzałe oblicze, wyćwiczonym ruchem warg przemieścił papierosa z lewego ich kącika na prawy, wolnym półgębkiem splunął niedbale. Wystudiowanym krokiem podszedł do ławki i stanął ponad siedzącymi na niej, wsparty na stylisku grabi. Napawał się odniesionym, długo oczekiwanym zwycięstwem, starannie dozując napięcie – zastygły w niemej grozie Mariusz był tego świadom.(…)

K. zobaczył przed sobą ciągnący się w dal korytarz szpitala. Poznał go natychmiast, wszak w sennych koszmarach odwiedzał to miejsce nader często. Wszystko się zgadzało: jarzeniówki, zielone linoleum, odłażąca gdzie nie gdzie farba oraz rzędy drzwi po obu stronach, i każde wyglądały, jakby lada chwila miała zza nich wybiec Sarah Connor z ułamanym kijem od mopa w rękach oraz mordem na twarzy.(…)

„Uniesienie skandującego K. udzieliło się całej sali. Ludzie wstawali z miejsc, nagradzali go brawami. Wykładowca skłonił się z szacunkiem. Wreszcie ktoś docenił, pomyślał pokraśniały na twarzy Mariusz, w dodatku nie byle kto – ludzie wykształceni, inteligencja! Zawsze podświadomie czuł w sobie uśpiony potencjał i tylko ów zacofany, skostniały świat w swej poznawczej ciasnocie tłamsił jego samorozwój. Ale my ruszymy z posad tę siermiężną bryłę! – odgrażał się w zaciszu swych snów o potędze.(…)”